Aangeboren

Bij de meeste mensen is stotteren aangeboren. Die genetische aanleg zorgt ervoor dat de aansturing van de spieren die nodig zijn voor het spreken niet altijd juist verloopt. Dat zorgt voor de herhalingen, verlengingen en/of blokkades. Over het algemeen begint stotteren bij kinderen tussen de twee en zeven jaar. Dat is ook de leeftijd dat de taalontwikkeling het snelst verloopt. Dit is vaak een belangrijke uitlokkende factor, die het stotteren kan triggeren. Ook bijvoorbeeld een stressvolle gebeurtenis, (communicatie)snelheid of spanning (ook de positieve) kunnen het stotteren uitlokken.

Verloop

Als het stotteren eenmaal gestart is kan het zich verder ontwikkelen. Kinderen die net zijn gaan stotteren merken dit vaak niet op. Als het wat langer aanwezig is merken ze het langzaam steeds meer op en proberen er soms iets aan te doen. Bijvoorbeeld door de stotter eruit te duwen waardoor stotters langer worden of door lichaamsdelen mee te laten bewegen. Het kind gaat dus het gevecht met de stotter aan. Een andere reactie is vermijden, door minder te praten of een ander woord te zoeken.

Maatwerk

Er zijn verschillende manieren om te stotteren en ook verschillende manieren hoe met het stotteren om te gaan. De bovenstaande voorbeelden zijn er slechts enkele. Iedereen stottert anders en daarom is het zo belangrijk dat de therapie op maat wordt gemaakt. Stottertherapie bij De Stotterpraktijk is niet one size fits all. Onze filosofie is dat je het meest geholpen bent met een op maat gemaakte therapie. Bij de start zullen we uitgebreid onderzoek doen, naar het stotteren zelf en in hoeverre het stotteren je belemmert in het dagelijks leven. Zo maken we de therapie alomvattend, zoals de Richtlijn Stotteren het ook noemt. Het laatste, maar o zo belangrijke onderdeel, is de toepasbaarheid in de dagelijkse praktijk. De doelen zullen altijd duidelijk, concreet en haalbaar zijn.

Meer lezen

Veel meer over stotteren en waar een goede therapie aan moet voldoen is op de website stotterinformatie.nl te vinden. Hierop staat de patiëntenversie van de Richtlijn Stotteren.